In het huidige digitale tijdperk is de toegang tot grote hoeveelheden informatie via internet slechts één klik verwijderd. Hoewel dit zijn voordelen heeft, roept het ook zorgen op over de verspreiding van desinformatie, algemeen bekend als ‘nepnieuws’, vooral op sociale-mediaplatforms. De kwestie van onnauwkeurige berichtgeving reikt verder dan de reguliere media, waarbij nepstudies zelfs hun weg vinden naar gerenommeerde wetenschappelijke tijdschriften. Dit probleem wordt nog groter door de opkomst van ‘papierfabrieken’, organisaties met winstoogmerk die artikelen verkopen aan onderzoekers die willen publiceren in peer-reviewed tijdschriften. Om deze trend tegen te gaan, bieden sommige universiteiten nu cursussen aan om individuen te helpen de geldigheid en betrouwbaarheid van nieuwsberichten en beweringen in de media te onderscheiden.

Hoewel sommige gecompromitteerde onderzoeken en artikelen met onnauwkeurige informatie uit tijdschriften zijn teruggetrokken, blijft het aanpakken van alle gevallen van junk science een uitdaging. Pseudowetenschap, ook wel ‘junk science’ genoemd, kan voortkomen uit slecht uitgevoerde onderzoeken of de verkeerde interpretatie van wetenschappelijke gegevens, wat tot kostbare gevolgen kan leiden. In juridische procedures vertrouwen zowel eisers als gedaagden op wetenschappelijk bewijs en getuigenissen van deskundigen om hun zaak te ondersteunen. Helaas kunnen jury's in de rechtszaal worden blootgesteld aan rommelwetenschap, vermomd als deskundig bewijsmateriaal. Uit onderzoek blijkt dat mensen met een hoger opleidingsniveau minder snel pseudowetenschappelijke beweringen omarmen, wat aangeeft hoe belangrijk het is om kritische denkvaardigheden te ontwikkelen. Advocaten moeten daarom goed thuis zijn in het beoordelen van de integriteit van wetenschappelijk bewijsmateriaal dat in de rechtszaal wordt gepresenteerd en bereid zijn om het gebruik van junk science aan te vechten door tegenadvocaten.