Dr. Bahar Sarkhan, een 37-jarige senior arts op de afdeling spoedeisende geneeskunde van het Galilea Medical Center in Nahariya, bevond zich in een vreemde en onverwachte situatie. Terwijl hij gewonden verzorgde op de eerste hulp na een antitankraketaanval in Moshav Shatula, ontdekte hij dat drie van de slachtoffers eigenlijk zijn eigen familieleden waren. Van twee van hen was de toestand matig, van één was de toestand mild.

Dr. Sarkhan uitte zijn mening over de kwestie en verklaarde dat, hoewel hij was opgeleid om voor anderen te zorgen en gespecialiseerd was in spoedeisende geneeskunde, er geen voorbereiding was op het omgaan met een dergelijke persoonlijke en emotioneel geladen situatie. Hij had nooit verwacht dat hij in oorlogstijd verantwoordelijk zou zijn voor de zorg voor zijn eigen familieleden.

Tijdens het incident kreeg Dr. Sarkhan een video te zien van de plaats van de aanval, waaruit bleek dat de slachtoffers zijn familieleden waren. Binnen enkele ogenblikken belde zijn tante hem om hun aanwezigheid in het medisch centrum te bevestigen. Toen hij zag dat ze in relatief goede staat arriveerden, benaderde hij hen onmiddellijk om steun en geruststelling te bieden. Hij sprak ook zijn medeleven uit met de vermoorde arbeider en erkende het element van geluk bij het overleven van zijn familieleden.

Dr. Sarkhan beschreef zijn benadering van het behandelen van gewonden en legde uit dat men in dergelijke situaties vrijwel mechanisch te werk gaat. Hij had het gevoel dat hij op twee fronten aan het vechten was: hij behandelde de gewonden en bood troost aan zijn familie. Zijn natuurlijk beheerste karakter speelde een rol in zijn vermogen om met de situatie om te gaan.

Twee van de gewonde familieleden, een vader en een van zijn zoons, liggen momenteel in matige toestand in het ziekenhuis, terwijl een andere zoon is vrijgelaten nadat hij tests op de eerste hulp had ondergaan.