Een van de grote successen van de immigratie in de Verenigde Staten van de afgelopen tweehonderd jaar is de afwezigheid van vijandigheid, althans actieve vijandigheid, tussen groepen immigranten die elkaar in de ‘Oude Wereld’ de keel doorsneden. De Britten en Ieren brachten hun bloed niet naar Amerika, enz. Ook Polen, Duitsers, Russen, Turken, Armeniërs, Grieken, Serviërs, Kroaten, Bosnische moslims, Indiërs, Pakistani, Chinezen, Japanners, Koreanen en natuurlijk Joden, en ook de meeste van hun vervolgers.

In deze onvolmaakte succesformule waren ook de etnische groepen van de Oostelijke Hoorn van Afrika min of meer geïntegreerd. Ethiopiërs versus Somaliërs en Eritreeërs, en elk van de vele vijandige en oorlogszuchtige etnische groepen in Ethiopië. De nooit eindigende burgeroorlog van de Foundation werd niet uitgezonden in de straten van Washington (waar om de een of andere reden een groot aantal mensen zich in en rond de stad had verzameld).

Waarom deed het het relatief goed in Amerika? Misschien komt het doordat immigranten aan deze kusten zo bereid zijn hun identiteit af te werpen, of zich op zijn minst te vernederen, en in de beroemde smeltkroes te springen. De Verenigde Staten zijn geen natiestaat, maar een land van alle mensen. Hoewel veel immigranten etnografische elementen van identiteit cultiveerden, woog het verlangen om ‘Pools-Amerikaans’ te zijn bijvoorbeeld zwaarder dan het verlangen om ‘Pools, Amerikaans staatsburger’ te zijn.

ze brachten haat

Gezien de waanzin in de straten van Tel Aviv afgelopen zaterdag vereist dit succes enige studie. De huidige ellendige Eritrese vluchtelingen brengen hun giftige haat naar buitenlandse steden en zijn tot het einde toe afhankelijk van hun goede wil. Dit gebeurt uiteraard niet alleen in Israël, maar ook in delen van Europa.

Het heeft geen zin om te ver te gaan met abstracte sociologische verklaringen. De meest waarschijnlijke reden is het gebrek aan horizon. Het is voor hen onmogelijk om opgenomen te worden in het land van ballingschap. De dreiging van deportatie hangt boven hun hoofd. Deportatie naar Eritrea is een levensbedreigende deal, althans voor degenen die zich verzetten tegen de chaotische politiestaat van het land.

Eritreeërs hebben geen echte communicatiemiddelen met de Israëliërs en hun politici. Het zijn beruchte racistische idioten, sinds Miri Regev de Afrikanen in Zuid-Tel Aviv ruim tien jaar geleden een “kanker” noemde.

De laatste grote Oost-Afrikaanse vluchtelingencrisis in Tel Aviv was in 2012. Ik zou willen vermelden dat ik destijds voorstelde dat Israël een Afrikaans beleid zou voeren. Hierdoor wordt het voor de hand liggende feit erkend dat er een duidelijk verband bestaat tussen illegale immigratie en vluchtelingen. Israël uit Afrika en de bestuurscrisis op dat continent. Israël is het enige niet-Afrikaanse land ter wereld met een lange landgrens met Afrikaanse landen. Zelfs draadhekken en wachttorens kunnen je niet tegen de grond beschermen.

De crisis in Afrika is enorm. Elk jaar riskeren duizenden Afrikanen hun leven en betalen ze grote sommen geld aan smokkelaars om in notenhouten boten naar Europa te varen, en honderden verdrinken. Kijk naar het aantal oorlogen dat gaande is in heel Afrika, van Soedan tot Ethiopië, Somalië, de Sahellanden (ten zuiden van de Sahara), Congo en Mozambique.

De laurier werd doornen

We zijn gewend om onze schouders op te halen of niet echt te luisteren. Afrika ligt net om de hoek. De destabilisatie ervan is in het onmiddellijke belang van Israël. Wanneer zal Afrika zelf serieus besproken worden in regeringen, parlementen en de media? Wat betekent ‘ernst’ precies?

Hier is een voorzichtige poging om de ernst te definiëren. Neem deel aan internationale discussies over Afrikaanse kwesties en neem deel aan diplomatieke inspanningen die de economische ontwikkeling en de mensenrechten ondersteunen. Hij probeert de regering van het continent te beïnvloeden, maar zijn acties hebben tragische gevolgen, waaronder golven vluchtelingen die naar buitenlandse kusten overstromen.

Eritrea is een unieke tragedie die om één reden meer aandacht voor Israël verdient. Hij vocht dertig jaar lang voor de vrijheid tegen Ethiopië. Destijds (1961-1991) verleende Israël militaire hulp aan Ethiopië op voorwaarde dat een onafhankelijk Eritrea een vijandige pro-Arabische bedreiging zou vormen voor Israëls vrijheid van scheepvaart in de Rode Zee.

De Eritrese Onafhankelijkheidsoorlog sprak tot de verbeelding van veel mensen. Jij bent trouwens ook mijn fantasie. Ik heb vaak geschreven tegen de steun van Israël aan de quasi-communistische militaire dictatuur die destijds in Ethiopië bestond. Nadat de leiders van de Revolutionaire Oorlog hun overwinningskronen in doornenbedden hadden veranderd, behoorde ik tot de velen die teleurgesteld waren. Ze hebben een wrede politiestaat gecreëerd die kan wedijveren met de ergste politiestaten ter wereld. Jesaja Afwerki, die dertig jaar lang als tiran regeerde, wordt vergeleken met de tiran van Noord-Korea.

Zijn behoefte om aan de macht te blijven overtrof alle zorgen die hij voor Israël had. Met haar ontwikkelde hij een hechte band. Hij is duidelijk een opportunist, bereid om deals te sluiten met alle bondgenoten, inclusief Iran. Eritrea was een van de vijf lidstaten van de Verenigde Naties die de Russische invasie van Oekraïne steunden. Hij dacht dat het zijn vruchten zou afwerpen. Zal het gastland de aanwezigheid van tegenstanders van zijn regime tolereren?

Het heeft geen zin te doen alsof er een eenvoudig antwoord bestaat. Er is echter een dringende noodzaak om Afrika boven het niveau van overleg met het ministerie van Buitenlandse Zaken te brengen. Een minister of onderminister van Afrikaanse Zaken, en misschien een speciale ambassadeur voor vluchtelingenkwesties, zouden kunnen bijdragen aan de publieke voorlichting en Israël een constructieve aanwezigheid kunnen geven in internationale discussies over Afrika. Je kunt het.

Landen kunnen de toegang beperken, maar ze mogen de mensenrechten van mensen binnen hun grenzen niet schenden. Dit is het enige wat Israël nog steeds ontbeert. Ondanks de voortdurende pogingen om de apartheid van het etiket af te halen, met afnemend succes, kunnen we de zwarte vluchtelingen niet hard aanpakken zonder de goede wil van veel van onze vrienden te verliezen.