In de enorme uitgestrektheid van de kosmos wordt een uniek kruispunt van geloof en wetenschap belichaamd door jezuïtische astronomen. In het Vaticaanse observatorium kijken jezuïeten dagelijks in de diepten van het universum, geleid door hun identiteit als zowel wetenschappers als gelovige mannen. Eeuwenlang zijn jezuïeten prominente figuren geweest op het gebied van de astronomie, en naar sommigen zijn zelfs maankraters en asteroïden naar hen vernoemd als erkenning voor hun bijdragen.

De jezuïetenbenadering van de wetenschap wordt gekenmerkt door een diepgewortelde openheid voor het transcendente, verweven met alledaagse verkenningen. Door een combinatie van wetenschappelijk onderzoek en ignatiaanse spiritualiteit geloven jezuïeten dat ‘weten’ verder gaat dan louter het verzamelen van feiten. Het gaat over leven, gezelschap en gedeelde ervaringen, waardoor het begrip op een diepgaande manier wordt verrijkt.

Hoewel sommigen wetenschap misschien als strijdig met geloof beschouwen, laten jezuïtische astronomen zien dat wetenschap ook iemands geloof kan verdiepen. Geleid door de Geestelijke Oefeningen die zijn doorgegeven door St. Ignatius van Loyola, ontwikkelen jezuïeten een sterke relatie met Jezus, wat hun streven naar wetenschappelijke kennis inspireert. Voor hen is wetenschapper zijn niet alleen een baan, maar een manier van leven die geworteld is in respect en liefde voor God, de mensheid en de natuurlijke wereld.

Deze benadering komt overeen met de incarnatie van de jezuïetenspiritualiteit, waarbij God in alle dingen wordt gevonden. De reis van jezuïtische astronomen dient als een bewijs van de harmonieuze convergentie van geloof en wetenschap, geleid door zowel rede als openbaring. Het is een reis verlicht door het licht van zowel geloof als wetenschappelijk onderzoek.